Wielokrotnie, nazywano Jasną Górę religijną, duchową twierdzą narodu. Polacy znajdowali w niej oparcie zawsze, kiedy historia stawiała ich w obliczu próby. Szwedzki "potop", odsiecz wiedeńska, zabory, "Cud nad Wisłą", okupacja niemiecka, lata komunizmu – za każdym razem naród czerpał z Jasnej Góry nadzieję i siłę do przeciwstawienia się obcej potędze. Źródłem tej siły jest od ponad 600 lat Cudowny Obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Wiele napisano o niezwykłej mocy tego Wizerunku i o cudach, jakie się dokonały za jego przyczyną, lecz nadal pozostaje on wielką tajemnicą. Tajemnicą, która przyciąga miliony wiernych. Wśród setek polskich sanktuariów Jasna Góra ma swoje pierwsze i uprzywilejowane miejsce. Rocznie to sanktuarium nawiedza od miliona do dwóch milionów pielgrzymów. Przybywają, by modlić się przed cudownym obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, słynącym wieloma łaskami i na trwałe wpisanym w dzieje Polski. Jasna Góra jest przecież nie tylko miejscem pielgrzymek Polaków z Polski i całego świata. Jasna Góra jest sanktuarium Narodu. Jeśli chcemy dowiedzieć się, jak płyną dzieje w sercach Polaków, trzeba przyjść tutaj. Trzeba przyłożyć ucho do tego miejsca. Trzeba usłyszeć echo całego życia Narodu w sercu jego Matki i Królowej. (Jan Paweł II 4 VI 1979 r). Był rok 1382 lub 1384. Książę Władysław Opolczyk podróżował do Opola, wioząc na załadowanym po brzegi wozie znaleziony na zamku księcia ruskiego Lwa Daniłowicza w Bełzie obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem. W pobliżu Częstochowy konie nagle zatrzymały się i nie chciały ruszyć z miejsca. A książę we śnie otrzymał polecenie, by przewożony obraz umieścić w pobliskim klasztorze. Od tej pory Jasna Góra staje się miejscem wyjątkowego kultu Matki Bożej, a Jej wizerunek, nazywany jasnogórskim, otaczany jest szczególną czcią przez wiele pokoleń Polaków. W roku 1931, na skutek starań generała paulinów Piotra Markiewicza, watykańska Kongregacja Obrzędów ustanowiła święto Matki Boskiej Częstochowskiej, które jest obchodzone 26 sierpnia.