W codziennej modlitwie łączymy się duchowo z Ojcem Świętym Franciszkiem w błaganiach o pokój na świecie oraz w jego codziennych intencjach. W miesiącu sierpniu zgodnie z pragnieniem papieża Franciszka w intecji ogólnej modlimy się, aby wszyscy ludzie pracujący jako wolontariusze wielkodusznie angażowali się w służbę potrzebującym. Jedynie w Osobie Pana Jezusa możemy odkryć prawdziwe znaczenie podstawowych słów i czynów; tylko Chrystus ukazuje nam, kim naprawdę jesteśmy. Bez Chrystusa gubimy się w zamęcie bajek i wartościowych treści, nie odróżniamy niewolnictwa od wolności, próżniactwa od rzetelnej pracy itd. Papież Franciszek uczy nas tego rozeznania, gdy zastanawia się nad słowem „służba”, nad jego treścią i płynącym zeń działaniem. Właściwym kontekstem, który pozwala nam dotknąć istoty służenia, jest obmycie nóg Apostołom przez Pana Jezusa. W myciu nóg wcielony Syn Boży objawia czułość i bliskość Trójcy Świętej w posłudze miłości wobec grzeszników. Bóg staje się solidarny z człowiekiem, który nie jest wolny w sobie samym i potrzebuje Bożego Ducha. Wraz z Panem Jezusem uczeń może wkroczyć na drogę wyzwolenia, którą Bóg nam ukazuje właśnie przez służbę Syna Człowieczego. Wolontariat podejmowany w wolności serca to nic innego jak naśladowanie Chrystusa w bezinteresownej służbie ubogim. Wolontariusz nie jest opłacany (co należy się pracownikowi), gdyż ma specyficzną motywację: chce być miłosierny i chce służyć jak Chrystus, który poświęcił dla nas, grzesznych-ubogich, całe swoje życie. Zatem człowiek potrzebujący, ubogi to nie tylko socjalny problem państwa, ale uprzywilejowany nauczyciel, który demaskuje ludzkiego ducha: wobec biedy i braków bliźniego opadają wszystkie maski wkładane w teatrze życia przez bogatych i „poplątanych” ludzi. Biedny i potrzebujący Boga człowiek weryfikuje samym swoim byciem to, czy naśladujemy wobec niego Chrystusa, czy nie – czy w głębi serca jesteśmy autentycznymi katolikami na wzór Mistrza z Nazaretu.