Czym jest 15 sierpnia, w polskiej tradycji nie trzeba chyba długo tłumaczyć. Można by wiele pisać o wielu odpustach parafialnych, o wielkim zwycięstwie polskiego oręża w czasie Cudu nad Wisłą. Nie sposób też nie wspomnieć o miejscu, ku któremu jak Polska długa i szeroka zmierzają na ten dzień rzesze pielgrzymów – Jasnej Górze. To dzień wyjątkowy w naszej polskiej tradycji. Lecz nie tylko w naszej. Świętują inne narody zjednoczone w wyznawaniu tej samej wiary. Miesiąc sierpień obfituje we wspomnienia i uroczystości religijne oraz patriotyczne. Wśród nich poczesne miejsce zajmuje uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, w której świętujemy tajemnicę wiary wyrażoną słowami papieża Piusa XII: „Czcigodna Matka Boga, zjednoczona w tajemniczy sposób z Jezusem Chrystusem «w jednym i tym samym dekrecie» przeznaczenia, niepokalana w swoim poczęciu, nienaruszenie dziewicza w Boskim macierzyństwie, wielkoduszna towarzyszka Boskiego Zbawcy, który odniósł całkowite zwycięstwo nad grzechem i jego skutkami, osiągnęła jakby najwyższą koronę swoich przywilejów, że została zachowana wolną od zepsucia grobu, aby na podobieństwo Syna, po zwycięstwie nad śmiercią, z duszą i ciałem zostać wyniesioną do najwyższej chwały nieba i tam jaśnieć jako Królowa po prawicy tegoż Syna, nieśmiertelnego Króla wieków” (Konstytucja apostolska Munificentissimus Deus). Tajemnica wniebowzięcia Maryi nie jest bezpośrednio wyrażona w Piśmie Świętym, od najdawniejszych jednak czasów należy do skarbca wiary i z radością wyznają ją uczniowie Chrystusa. Szczególnym świadectwem tej wiary są zapisy różnych tradycji, a przede wszystkim pism apokryficznych odnoszących się do przejścia Maryi z tego świata do innego życia, które opowiadają o zaśnięciu Maryi, Jej pogrzebaniu i późniejszym znalezieniu pustego grobu.