4 października, obchodzimy uroczystość św. Franciszka z Asyżu, założyciela trzech zakonów: franciszkanów, sióstr klarysek i trzeciego zakonu, przeznaczonego dla ludzi świeckich. W uroczystość św. Franciszka wiele osób zadaje sobie pytania, kim on właściwie był, co zadecydowało o fenomenie tego Świętego, który do dziś inspiruje wielu ludzi, bywa, że i niewierzących. Szukając odpowiedzi na te pytania, można sięgnąć do opisu zdarzenia, który znajdujemy w Zwierciadle doskonałości – XIII-wiecznej biografii św. Franciszka.  W czasie wieczornych rozmów jeden z braci zapytał św. Franciszka, jakie cechy i cnoty powinien posiadać prawdziwy brat mniejszy. Franciszek nie przedstawił abstrakcyjnego spisu cnót i zalet, a także nie wskazał na siebie ani na drugiego brata jako przykład. Jego odpowiedź była bardzo oryginalna. Najpierw wskazał na brata Bernarda, swego pierwszego towarzysza, mówiąc: Prawdziwy brat mniejszy ma wiarę i umiłowanie ubóstwa jak on. Patrząc na brata Leona, powiedział, że prawdziwy brat mniejszy odznacza się czystością i prostotą Leona. Spoglądając na brata Anioła, rzekł: Jego rycerska łagodność i wytworność są kolejnymi cechami prawdziwego minoryty. Br. Maseo do cnót franciszkańskich wniósł miły wygląd, zdrowy rozsądek oraz piękny i pobożny sposób wysławiania się. Wskazując na kolejnych braci, Franciszek orzekł, że prawdziwy brat mniejszy ma umysł wzniesiony ku kontemplacji – jak brat Idzi; pełną cnót i ustawiczną modlitwę brata Rufina, cierpliwość brata Jałowca; siłę duchową i cielesną brata Jana z Lodi; miłość brata Rogera i wolność od wszelkich przywiązań, jaka charakteryzowała brata Lucido.  Prawdziwy brat mniejszy to nie jeden człowiek, który posiada wszystkie cnoty.