Władza kościelna od wieków ogłaszała normy regulujące życie religijne w Kościele powszechnym i w Kościołach lokalnych. Normy obowiązujące w całym Kościele zostały zebrane po raz pierwszy w Kodeksie Prawa Kanonicznego ogłoszonym w 1917 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II w 1983 roku ogłosił nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, w którym znalazła przełożenie na normy prawne nauka II Soboru Watykańskiego. Niektóre z postanowień dotyczących całego Kościoła zostały ujęte w tak zwanych przykazaniach kościelnych. Według Katechizmu Kościoła Katolickiego mają one „na celu zagwarantowanie wiernym niezbędnego minimum ducha modlitwy i wysiłku moralnego we wzrastaniu w miłości Boga i bliźniego” (KKK 2041). Przykazania kościelne ulegały w ciągu wieków zmianom i posiadały w poszczególnych krajach różne brzmienie. Najczęściej były reakcją władzy kościelnej na konkretne formy osłabienia ducha gorliwości. Eksponowały niektóre, zdaniem władzy kościelnej szczególnie aktualne, kanony prawa kościelnego. Pierwszym chrześcijanom nikt nie musiał nakazywać udziału w niedzielnej Eucharystii czy zachowania postu w piątek. To była dla nich oczywistość, bo oni doskonale rozumieli, czym jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Przykazania kościelne pojawiły się dopiero wtedy, gdy wśród katolików rzeczy oczywiste przestały być oczywiste. Zarówno te przykazania, jak i całe prawo kościelne nie są wyrazem jakiejś despotycznej władzy papieża czy biskupów. One są praktyczną stroną uznania Kościoła za rzeczywistość konieczną do mojego zbawienia. Uznania, że przez Kościół sam Chrystus prowadzi mnie przez życie.