Chleb jest podstawowym pokarmem człowieka zaspokajającym głód i dającym siłę do podejmowania codziennych obowiązków. Dzięki niemu człowiek żyje i pracuje. Bez chleba niemożliwe jest życie. Chleb jest symbolem Boga, który daje życie i podtrzymuje je w istnieniu, dlatego szanujemy go jako dar Boga. Pan Jezus, dając chleb tłumom, chce zwrócić naszą uwagę na chleb niebieski, który jest cudownym darem, nigdy się niekończącym. Chleb Eucharystii, w którym Chrystus jest obecny, jest zadatkiem życia wiecznego i źródłem siły w ziemskiej wędrówce. Publiczna działalność Pana Jezusa obejmowała trzy wymiary: głoszenie Dobrej Nowiny o królestwie Bożym, uzdrawianie chorych i cierpiących oraz czynienie znaków, które wskazywały na Jego boską moc. Tłumy szły za nim, bo były spragnione słowa, które głosił. Wyprzedzali Go, gdy udawał się do innego miasta, i cierpliwie czekali. Pan Jezus uzdrawiał chorych, kładąc na nich ręce. Troszczył się również o ich potrzeby fizyczne: „A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: Miejsce to jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności!. Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!”(Mt 14,15-16). Chrystus pragnie zaspokoić ziemski głód ludzi, którzy szli za Nim spragnieni prawd duchowych. Cudowne rozmnożenie chleba dokonało się na miejscu pustynnym, gdzie zgromadzili się ludzie, by słuchać nauki Pana Jezusa. Pustynia jest przestrzenią, gdzie nie ma życia. Nie ma upraw, nie rośnie zboże, nie ma więc chleba. Podobnie było w czasie wędrówki Izraelitów przez pustynię (Wj 16, 1-36). Skończył się chleb, który nieśli w dzieżach z Egiptu. Wokoło był tylko piasek. Na prośbę Mojżesza Bóg zesłał wówczas mannę, która stała się pokarmem pustyni dla Izraelitów, aby mogli dotrzeć do ziemi obiecanej. Pan Jezus staje na pustyni jako nowy Mojżesz, by stać się Chlebem Życia wiodącym ku wieczności.