"Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do mnie, do takich bowiem należy królestwo niebieskie…" (Mat 19.12) Dziecko od przyjścia na świat uczy się zachowań na wzorach. Okres dzieciństwa to czas rozwoju, nabywania nawyków, kształtowania i formatowania osobowości. Takimi wzorami są przede wszystkim najbliżsi w rodzinie. Dziecko potrzebuje wiele troski i przede wszystkim czułej miłości jeżeli ma się dobrze rozwijać. Dlatego tak ważne jest, by dzieci wychodziły z rodzin mocne miłością, czyste i szczere, radosne, z uporządkowaną hierarchią wartości, twórcze, otwarte, przygotowane do życia w pokoju i miłości. Dziecko wierzy w Boga, bo wierzy rodzicom. Patrzy, jak jego bliscy- dziadek, babcia- klękają w kościele, chce poznać tajemnicę. Jednak nie wszystko można zrozumieć. Bóg nie byłby Bogiem, gdybyśmy go rozumieli. Wiara jest zaufaniem. Trzeba wierzyć jak dziecko. Warto zauważyć, że chrześcijaństwo jest jedyną religią zwracającą uwagę na dziecko. Bóg przyszedł na świat jako dziecko i chce, byśmy byli "jako te dzieci". "Człowiek do końca jest dzieckiem Bożym"- (ksiądz Jan Twardowski). Miłość, szczęście, którego zawsze pragniemy, to kochać i być kochanym. Niezależnie od wieku człowiek pragnie miłości i tęskni za nią. Człowiek nie wystarcza sam sobie. Musimy nauczyć dzieci dostrzegania miłości w drugim człowieku, dbania o nią i pielęgnowania jej powiedział przed laty papież Jan Paweł II. Z okazji dnia dziecka dodajmy do tych słów jeszcze inne, które papież skierował w specjalnym liście napisanym właśnie do dzieci – " Życzę, abyście doznały w sposób szczególny miłości waszych rodziców, waszych braci i sióstr i całej rodziny. Niech ta miłość, właśnie dzięki wam, drodzy chłopcy i dziewczęta rozszerzy się na wasze otoczenie i na cały świat. Niech ta miłość dotrze do wszystkich, którzy jej szczególnie potrzebują.