„Wielka Boga – człowieka Matko, Najświętsza Dziewico…Ciebie za Patronkę moją i za Królową Państw moich obieram… Samego siebie.. i wszystkie moje ludy Twojej osobliwej opiece i obronie polecam Tymi słowami 1 kwietnia 1656 roku król Jan Kazimierz w podzięce za zwycięstwo nad Szwedami oddał Polskę pod opiekę Matki Bożej, obierając Ją Królową Polski. W 1717 roku jasnogórski obraz został ukoronowany papieskimi koronami. Fakt ten ugruntował w polskim narodzie przekonanie o królewskiej godności Maryi. W uchwałach sejmu z 1764 roku zapisano, że Rzeczpospolita jest „do swej Najświętszej Królowej Maryi Panny w częstochowskim obrazie cudami słynącej nabożna i Jej protekcji w potrzebach doznająca”. Zwracając się do Maryi, król uświadamia sobie, że choć piastuje najwyższą godność w państwie, to przecież jedynie dlatego, że taka była wola i miłosierdzie Jezusa Chrystusa, Króla Królów, i takie również było Jej zmiłowanie. Dlatego w trudnym momencie dziejowym ucieka się właśnie do Niej i podkreśla to, co rzeczywiście jest wielkie i wspaniałe.
To był naprawdę bardzo mądry człowiek, skoro tak dokładnie wczytał się w dzisiejszy fragment Ewangelii i dotarł do niego prawdziwy sens słów, które zostały wypowiedziane przez Jezusa do Jego Matki i umiłowanego ucznia również w niezwykle dramatycznym momencie – bo pod krzyżem. Jezus, umierając, związał szczególną więzią swoją Matkę z uczniem. Stając się Matką Jana, Maryja została jednocześnie Matką wszystkich członków Kościoła, bo niepodobna wyobrazić sobie kogoś, kto nie przyjąłby z rąk Jezusa, swojego Mistrza, Jego Matki. Jan Kazimierz odniósł ten tekst do siebie nie tylko jako członka Kościoła, ale także króla stojącego na czele narodu, gdyż dla niego było to nierozerwalne połączenie. To też wyraża dzisiejsza modlitwa mszalna: „Boże (…), spraw łaskawie, aby za wstawiennictwem naszej Matki i Królowej religia nieustannie cieszyła się wolnością, a Ojczyzna rozwijała się w pokoju”. Król zwracał się do Maryi w sposób szczególny, gdyż pragnął, aby była Ona obecna w tym domu, jakim dla każdego z nas jest Ojczyzna. Kiedy Pan Jezus wypowiedział z krzyża słowa: „Niewiasto, oto syn Twój”, a do Jana: „oto Matka twoja” (J 19,26-27), nierozerwalnie związał Jana z Maryją. Jan zrozumiał to doskonale, bo po prostu „Od tej godziny (…) wziął Ją do siebie” (J 19,27). Niczego innego nie zrobił nasz król. Zapragnął, aby Ta, która już zakorzeniła się przez wieki w dziejach narodu, stała się w nim obecna w sposób jeszcze bardziej dotykalny, wyrazisty, mocny i pełny. Dlatego kiedy pisze tekst ślubowania, przyrzeka wyraźnie, że zrobi wszystko, aby Jej cześć szerzyła się w polskim narodzie coraz bardziej. On po prostu chciał, aby Maryja miała swoje wyjątkowe miejsce przez specyficzną obecność w życiu każdego Polaka. Tak więc w tę dzisiejszą uroczystość, musimy pytać przede wszystkim o obecność Maryi w naszym życiu. Kogo bierzemy do swojego domu? Czyją obecnością nasz dom jest napełniony? Czy Maryja jest rzeczywiście wzięta przez nas i czy nosimy Ją głęboko w sercu? Czy Ona, wypełniając nasze życie, tworzy klimat domu? Powierzając Maryję Janowi, Jezus pragnął, aby spełniała w jego domu tę samą rolę co w Nazarecie, bo On sam w wyjątkowy sposób doświadczył Jej obecności. Doskonale wiedział, co czyniła i jakie to miało znaczenie dla Jego życia. Dlatego chce, aby Ona wypełniała także nasz dom, nadając mu jedyny i niepowtarzalny klimat. Zapytajmy raz jeszcze: Czy naprawdę wzięliśmy Ją do siebie? Czy ma Ona u nas swoje miejsce? Moglibyśmy powiedzieć od razu: oczywiście, że ma! Jest przecież w naszym domu Jej obraz albo figura. Mamy różaniec i odmawiamy różne modlitwy. Ale trzeba pójść o wiele dalej i pytać, czy Maryja ma coś do powiedzenia w naszym domu, tak jak to było na weselu w Kanie Galilejskiej, bo tam też ją ktoś zaprosił. I rzecz znamienna: była gościem na weselu, a zarządzała wszystkim i inni Jej słuchali. I z tego posłuszeństwa zrodził się cud! Czy Maryja rządzi w naszym domu? Czy jest tam rzeczywiście obecna? Czy w moim sercu i umyśle rodzi się postanowienie, żeby właśnie tak się działo? Bo Ona wskazuje jedną istotną sprawę: jak każda dobra matka przypomina: „zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Jeśli Maryja jest w naszym domu, to staje się nieustannym zaproszeniem do słuchania Boga. To jest Jej rola w naszym życiu, dlatego Jej obecność należy odczytywać zawsze przez ten pryzmat. Ile jest zatem w naszym domu słuchania Boga, a ile człowieka, który pisze w gazecie czy internecie, mówi do nas przez radio i telewizję, często wypowiadając zdania bardzo płytkie, kłamliwe, gorszące czy wyjątkowo podłe. Tymczasem my potrafimy się jeszcze zachwycać tym wszystkim, co jest pełne pogardy względem nas, okazując całkowite zagubienie i nieumiejętność odróżniania dobra od zła i płytkości od wielkości. I jeśli rzeczywiście tak się dzieje, jest to wyraźny znak, że nie zaprosiliśmy Maryi do naszego domu, stąd ani nie znamy słowa Bożego, ani go nie cenimy, ani nie pozwalamy na to, aby oświecało nasze życie. Święto NMP Królowej Polski rodzi w nas pytanie: Czy słuchamy tego, co Ona do nas mówi, i w związku z tym nasze życie zaczyna się upodabniać do Jej życia? Więcej, czy ci, którzy są ze mną stale w domu, jak i ci, których przygodnie spotykam, patrzą na mnie, podobnie jak Jan Kazimierz patrzył na Maryję? Bo nie sposób, aby obcowanie z Maryją nie czyniło mnie wielkim. Jest to jakiś szczególny dramat każdego Polaka i całej naszej Ojczyzny, że – mając do dyspozycji Najświętszą Dziewicę, z Jej niezwykłym człowieczeństwem – tak często ulegamy przerażająco płytkim wzorcom, jakie się nam usiłuje podsuwać, zamiast budować swoją wielkość: matki, ojca, męża, żony, w oparciu o Jej wzór, o Jej wołanie, o Jej wezwanie. Jakże często budujemy coś, na co przyszłe pokolenia nawet nie spojrzą, a jeśli będą musiały to uczynić, odczują tylko głębokie zawstydzenie. Prośmy Maryję, by pomogła nam tak ponowić akt ślubowania, byśmy wzięli go głęboko do serca i nareszcie zaczęli realizować! Dziękujmy Jej także za to, że wciąż jest z nami, że się nie zniechęca naszymi złymi wyborami. Umiejmy w tak zdecydowany i prosty sposób wziąć Ją do siebie, jak to uczynił Jan. On to zrobił natychmiast.
Red.