parafia

Od połowy XIX w. najbardziej popularną różańcową wspólnotą modlitewną jest Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799-1862) w Lyonie w roku 1826. „Najważniejszą rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich” – napisała wówczas. Każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później „żywymi różami”. Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie jest grzechem, a utratą zasługi. Dzieło to poparło wielu biskupów oraz o generał Zakonu dominikanów, który przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do wielkiej historycznej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał breve aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Po pięciu latach, w roku 1831, Paulina Jaricot napisała: „Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. …Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra”. Kilka lat później dodała: „Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata”. Papież Leon XIII w breve z 13 VI 1881 r. napisał m.in. „Paulinie Jaricot zawdzięczamy szczęśliwy pomysł rozdzielenia wśród piętnastu osób piętnastu dziesiątków Różańca. W ten sposób cudownie rozpowszechniła i uczyniła nieustanną modlitwę do Matki Bożej”.Obecnie Żywy Różaniec istnieje prawie w każdej parafii, także w naszej. Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną, tzn. wspólnoty parafialne nie łączą się w struktury ogólnokrajowe czy światowe. Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez o. Szymona Niezgodę OP w r. 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego. Na czele róży stoi zelator lub zelatorka. Każda róża obiera sobie patrona, od którego bierze nazwę. Zgodnie z Ceremoniałem Żywym Różańcem kieruje Rada, którą tworzą wszyscy zelatorzy. Raz w miesiącu Żywy Różaniec dokonuje zmiany tajemnic różańcowych, w pierwszą niedzielę miesiąca o godz. 18.00. Wspólnota Żywego Różańca uczestniczy każdorazowo w pogrzebie zmarłego członka oraz w specjalnie zamawianej Mszy św. za spokój jego duszy. Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:

• w dniu przyjęcia do Żywego Różańca,
• w uroczystość Narodzenia Pana Jezusa (25 XII),
• w uroczystość Ofiarowania Pańskiego (2 II),
• w uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III),
• w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego,
• w święto Królowej Różańca (w naszej parafii w pierwszą niedzielę X),
• w uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII),
• w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (8 XII).