Istotą przeżywania świąt wielkanocnych jest osobiste spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem. Dzięki Bożej dobroci mamy dostęp do niepojętej, cudownej rzeczywistości zwycięstwa życia i miłości nad śmiercią i nienawiścią. Bóg dokonał największego cudu w dziejach świata, „przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski” (Hbr 4,16), biegnijmy z uczniami do pustego grobu, pozwólmy Jezusowi, aby nas zbawiał. Ojciec Święty Benedykt XVI opisując cud Zmartwychwstania Chrystusa użył pięknego określenia – „Boży styl”. Papież w trzecim tomie książki „Jezus z Nazaretu” pisał o subtelnym sposobie postępowania Pana Boga, który działa w ciszy i w ukryciu. Wskrzeszenie Jezusa z martwych dokonało się w nadprzyrodzonej rzeczywistości, ale zarazem jest ono niezwykle realne. Nie ulega wątpliwości, że grób Chrystusa jest pusty, że szczęśliwe zwycięstwo krzyża osiągnęło swoje spełnienie, ponieważ Jezus powstał z martwych. Zmartwychwstanie nie jest czymś w rodzaju reanimacji, powrotem do ziemskiego życia, ale nowym, pełnym sposobem istnienia poza czasem i przestrzenią (zob. KKK 646). Jest ono także wydarzeniem historycznym, potwierdzonym relacjami wielu świadków. Ks. prof. Bartnik pisze: „Po zmartwychwstaniu Ciało Jezusa stało się pełnym ośrodkiem zbawienia, środowiskiem zbawczym (…). Ciało Jezusa zmartwychwstałego jest przyszłością całej ludzkości zarazem sposobem naszej recepcji przyszłości, świata niebieskiego, wieczności. Chrystus przyjdzie w chwale na końcu czasów i objawi swoją boską moc całemu światu. Teraz zaś spotkania ze Zmartwychwstałym Mesjaszem dokonują się w sposób indywidualny i chociaż Jezus ukazywał się grupom ludzi, chociaż Kościół jest wspólnotą ludzi wierzących, wielką rolę odgrywają osobiste spotkania z Jezusem.