Martyrologium rzymskie wspomina 8 świętych o imieniu Walenty. Święty Walenty czczony 14 lutego był męczennikiem, który poniósł śmierć, kiedy sprawował funkcję biskupa umbryjskiego miasta Terni koło Rzymu za panowania cesarza Klaudiusza II Gockiego, prawdopodobnie 14 lutego 269 roku. Święty Walenty z wykształcenia był lekarzem, a z powołania duchownym. Cesarz Klaudiusz zabronił młodym mężczyznom wchodzić w związki małżeńskie, bowiem uważał, że najlepszymi żołnierzami są legioniści nie mający rodzin. Pomimo zakazu biskup Walenty udzielał ślubów, za co został wtrącony do więzienia. Podczas pobytu w więzieniu zakochał się w niewidomej córce strażnika więziennego Asteriusza, a ta pod wpływem jego miłości odzyskała wzrok. Asteriusz wraz z całą rodziną został ochrzczony. Gdy wiadomość ta dotarła do cesarza ten wpadł w gniew i kazał najpierw bić go maczugami, a następnie ściąć. Nie mógł podobno cesarz podarować również Walentemu faktu, że znany retor z Aten, imieniem Craton zaprosił Walentego z Terni do Rzymu. Syn Cratona cierpiał na skrzywienie kręgosłupa. Kiedy Walenty go uzdrowił, cała rodzina miała przejść na chrześcijaństwo. Nie wiadomo, jaka jest prawda historyczna, gdyż istnieje też drugi Walenty, czczony tego samego dnia: rzymski kapłan, który zginął męczeńską śmiercią 14 lutego 209 r. za panowania cesarza Klaudiusza.